Wiele gospodarstw indywidualnych zaopatrujących się w wodę pitną z własnych ujęć – studni kopanych czy wierconych, użytkuje wodę nie nadającą się do spożycia. Nieodpowiednie zabezpieczenie studni, sąsiedztwo szamba, nawożenie pobliskich upraw, czy nie korzystanie ze studni przez dłuższy czas sprzyjają zakażeniom bakteriologicznym i chemicznym zanieczyszczeniom wody w studni. Najczęstszym problemem są związki azotu pochodzenia organicznego oraz bakterie chorobotwórcze, w tym Escherichia coli. Regularne spożywanie takiej wody może doprowadzić do negatywnych skutków zdrowotnych, zwłaszcza u osób starszych i dzieci. Nierzadko zdarza się, że woda czerpana od lat ze studni, nigdy nie była badana pod kątem jej przydatności do spożycia.
Znajomość parametrów wody w studni umożliwia podjęcie właściwych działań mających na celu jej uzdatnienie. Często wystarcza prosty zabieg dezynfekcji studni, aby przywrócić ją do stanu, w którym jest ona przydatna do spożycia.
Wodę ze studni powinno się przebadać:
1. gdy studnia nie była długo używana,
2. gdy nigdy wcześniej nie była badana,
3. po powodzi lub po zalaniu studni,
4. jeśli w pobliżu znajduje się szambo,
5. jeśli z wody stale korzystają dzieci, osoby starsze lub o obniżonej odporności,
6. gdy jest mętna
7. gdy dziwnie smakuje
8. jeśli ma nietypowy zapach,
9. jeśli podrażnia skórę,
10. gdy pozostawia rdzawy ślad lub nalot,
11. po czyszczeniu studni